Een nieuwe column van ‘Bosw8er’ Evert-Jan Woudsma voor Nieuws.nl, waarin hij zijn lezers met een persoonlijk verhaaltje meeneemt de duinen in, waar het nu op en top ‘bramentijd’ is.
Bramentijd
Ik neem jullie vandaag even mee terug naar een leuk verhaaltje uit de tijd dat ik nog boswachter was. Een verhaaltje uit de bramenpluktijd.
Ergens begin augustus, in de vroege ochtend, zag ik twee mensen in het open duin. Ze waren aan het bramen plukken, een man en vrouw. Dauwbramen om precies te zijn. Mijn openingszin was om te gieren! “U mag hier niet plukken”, zei ik. Een zichtbaar geschrokken mevrouw kwam overeind en vroeg enigszins geïrriteerd; “Huh, hoezo niet dan?”
“Dit is mijn plukplek”, antwoordde ik met een grote grijns. De man begon luidkeels te lachen. Ik dacht nog ”Joh, niet zo luid, het is pas half acht in de ochtend!”. En zo grappig was ie nou ook weer niet.
Afijn, we raakten in gesprek en al snel bleek dat ik te maken had met zeer ervaren plukkers, al meer dan 30 jaar en sinds enige jaren op deze plek. Meneer wist me te vertellen dat het hier om een goede plukplek ging. Meteen aangevuld door, waarvan ik denk dat het zijn vrouw is, dat het vorig jaar veel beter was, veel meer bramen! En terwijl ze dat zei, keek ze me aan alsof dat mijn schuld was. Het moet de teleurstelling geweest zijn, het gemis van de overvloed.
Het gesprek ging verder over bramenjam, siroop en zelfs brandewijn, en over hoe gezond die bramen eigenlijk zijn. Rubus caesius, zo luidt zijn Latijnse naam, waarbij caesius verwijst naar de kleur lichtblauw, is rijk aan vitamine C. En niet alleen de braam is gezond. Al pratend kwamen we erachter en waren we het erover eens dat het plukken, de actieve bezigheid, minstens zo gezond is.
“Ik vind het zo jammer dat er maar een handjevol, om maar even een bramenterm te gebruiken, kinderen aan het plukken zijn”, zei ik. En dat waren ze volledig met me eens. De mevrouw verzuchtte dat kinderen het op hun manier enorm druk hebben met van alles en nog wat. “Als het zo doorgaat, denken onze kinderen straks dat de jam in potjes groeit”, voegde de man er aan toe. “Ja, dan zijn ze er als de kippen bij, als het maar in de potjes zit, dan wel”!, zei mevrouw. Even dacht ik dat ze boos werd, maar gelukkig kon ze er om lachen. En met een grote trotse glimlach vertelde ze dankbaar te zijn te kunnen genieten van ‘hun achtertuin’ en dat ze de kinderen vervolgens konden laten smullen.
“Maak er een mooie dag van”, zei ik, en fietste verder. 
Enige dagen later, terwijl ik sta te genieten van de nieuwsgierigheid van de geiten en ik een korte uitleg kan geven aan voorbijgangers, komt er uit het niets een totaal andere vraag.
Een gezin, vader, moeder en drie kinderen stopt, uiteraard voor de geiten, en moeder vraagt me wanneer je ook alweer bramen mag plukken. Blij verrast met de vraag antwoord ik: “Heeft u een emmer mee? Nu! U mag nu plukken samen met man en kinderen”. “Vroeger deden we dit altijd met mijn ouders, dat was echt een dagje uit”. En terwijl ze dit zegt verschijnt er een tevreden lach op haar gezicht. Ik vraag de kinderen vervolgens of ze weten wat bramen zijn. Ja, natuurlijk weten ze dat…’die staan op Hay day’, een spel op de IPad…
Even verderop zit een moeder met een klein mannetje in de berm, samen eten ze bramen. Zijn mond is paarsblauw gekleurd, hij glundert, hij is nog te klein voor een IPad.
Foto’s: Evert-Jan Woudsma
Meer foto’s, aankondigingen en berichten zijn te vinden op de Facebookpagina van Evert-Jan.
